Γλώσσα - Τέχνες - Πολιτισμός

  ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ (η αποθέωση της κλασικής μουσικής) Αφιερωμένο στον αλήστου μνήμης Τάσο Φουσέκη, έναν σπουδαίο νομικό και μαικήνα των τεχνών.   Το τηλέφωνο χτυπά επίμονα. Σε μια ώρα θα είσαι στο Τροκαντερό, στο Παλαιό Φάληρο, με μία βαλίτσα. Απαιτείται ένδυμα απογευματινό κρουαζιέρας και επίσημο βραδινό για συναυλία κλασικής μουσικής στην Επίδαυρο! Δεν μπορώ να αρνηθώ σε μια τέτοια πρόταση, σκέφθηκα, και η απάντηση μονολεκτική, διαπερνά   την τηλεφωνική γραμμή με αποφασιστικότητα: ΕΡΧΟΜΑΙ. Ήταν καλοκαίρι του 1993, όταν έφτασα ένα όμορφο δειλινό στο λιμάνι όπου με περίμενε το κρουαζιερόπλοιο των λίγων προνομιούχων για να μεταβούμε στην Επίδαυρο. Ο " Μαικήνας" μου δεν ήταν ο πάμπλουτος Ρωμαίος διπλωμάτης, αλλά ο θείος μου, που μου πρόσφερε μία εμπειρία ζωής ως το καλύτερο δώρο για το πτυχίο μου. Μπροστά μου θα έβλεπα τα   ιερά   τέρατα της κλασικής μουσικής, Χοσέ Καρέρας, Μονσερά Καμπαγιέ, Λουτσιάνο Παβαρότι, Πλάσιντο Ντομίνγκο, στον πιο λατρεμένο χώρο  ...

  ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ( Αφιέρωμα   στα θερινά θεάματα) Είναι σούρουπο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, απόγευμα Σαββάτου. Η κίνηση αραιή, δηλωτική της αποχής των κατοίκων της πόλης, αφού ο Αύγουστος διαφεντεύει, διώχνοντας τους στην εξοχή, για να καθαρίσει, να σκουπίσει, να αερίσει, να τακτοποιήσει την πόλη, αφού όλο το χρόνο δεν προλαβαίνει να   ανασυγκροτηθεί. Μια παρέα φοιτητών, μέσα σε αυτούς κι εγώ, τιμά με την παρουσία της την πόλη διαβάζοντας για την εξεταστική που έρχεται, σπάζοντας τη ρουτίνα της στην αγκαλιά των θερινών θεάτρων. Πότε πηγαίνουμε στο θέατρο ΠΑΡΚ   της   λεωφόρου Αλεξάνδρας, σήμερα όμως θα απολαύσουμε το "Βιολιστή της   στέγης” στο θέατρο   Αθήναιον, απέναντι από το Αρχαιολογικό μουσείο στην οδό Πατησίων. Ο Βαλτινός στον πρωταγωνιστικό ρόλο μας αποζημιώνει κι εμείς νιώθουμε τη δύναμη που ασκεί πάνω μας η γοητεία του θερινού θεάτρου, με τον ουρανό και τα αστέρια να παρακολουθούν κι αυτά συντροφιά μας, το αεράκι να μας χτυπά απαλά το πρόσωπο, ...

Πρόσφατα ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη συγγραφή εμπνευσμένη από τις ρίζες των λέξεων που πηγάζουν από τα αρχαία ελληνικά. Παράλληλα ένιωσα την ανάγκη να καταγράψω και μικρές λογοτεχνικές ιστορίες βιωματικού χαρακτήρα. Από τη μια πλευρά χαίρομαι για τη θετική   ανταπόκριση φίλων και γνωστών αλλά από την άλλη πλευρά θλίβομαι καθώς οι περισσότεροι σύγχρονοι φιλόλογοι όντας εξειδικευμένοι και περιχαρακωμένοι σε έναν τομέα διδασκαλίας που προσαρμόζεται στις εκάστοτε εκπαιδευτικές επιταγές, είναι τυποποιημένοι στην παροχή της γνώσης και βαδίζουν κι αυτοί στα   μονοπάτια της εξειδίκευσης που   στεγνώνει τη γλώσσα, την ψυχή, τις συνειδήσεις. Και οι γονείς αυτό αναζητούν από το φιλόλογο, να μεταγγίσει   στις ψυχές των παιδιών αυτήν ακριβώς την τυπική   διαδικασία, τη διεκπεραιωτική πρόσληψη ιδεών που θα οδηγήσει τα παιδιά τους σε μια σχολή. Ήρθε όμως η λογοτεχνία και έφερε με την εισαγωγή της στο μάθημα της έκθεσης τα " πάνω - κάτω"!   Παιδιά που δεν έχουν κανέ...

  ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΑ ΜΕΘΑΝΑ (αφιέρωμα στην ενέργεια των θειούχων πηγών)   Ο   ήλιος έκαιγε   και η λουτρόπολη καυτή με μια ανοιχτή αγκαλιά υποδέχονταν τους ασθενείς της τάζοντας τους το ελιξήριο της νεότητας. Τα Μέθανα δεν τα ξεχνάς εύκολα αφού το θειάφι έχει ποτίσει τον αέρα, ενώ αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που σε μεθάει περισσότερο η ηρεμία του χώρου ή το μεθάνιο που εκλύεται   από τους πολλούς ηφαιστειακούς κρατήρες   της περιοχής. Το δωμάτιο μου λιτό, δίπλα από αυτό των παππούδων, αφού τους συντροφεύω στο καλοκαιρινό τους καταφύγιο. Ο παππούς δεν κρατιέται! Πάει να φέρει ψάρια και άλλα λαχανικά από τους ντόπιους   που κάθε Δευτέρα και Πέμπτη στήνουν τους υπαίθριους πάγκους τους προσκαλώντας τους παραθεριστές. Η λουτρόπολη σφύζει από την τρίτη ηλικία, που βρίσκει εδώ το δικό της μυστικό κώδικα έκφρασης, σε έναν κόσμο όπου τα πάντα κινούνται αργά , νωχελικά κι εγώ καταγράφω εικόνες, εκφράσεις, περπατώ αργά δίπλα τους, μια μονάδα νεότητας που π...

  ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ Στο   καλοκαιρινό χωριό ( αφιέρωμα στο αμπέλι, στο σιτάρι, στους κτηνοτρόφους μετανάστες)   Το αγροτικό του βοσκού μας περιμένει νωρίς το χάραμα! Η πορεία μας συνεχίζεται σαν το σκηνοθέτη ενός τηλεοπτικού συνεργείου, όπου περιμένει αδηφάγος να ρουφήξει νέες εικόνες. Ο ορίζοντας χάνεται μέσα στους ορεινούς όγκους, ο δρόμος κακοτράχαλος κι εμείς σαν παιδιά διασκεδάζουμε ζώντας   τη δική μας περιπέτεια. Η φύση είναι και πάλι η πυξίδα μας καθώς μας καλούν τα   αμπέλια, τα στάχια, αλλά και τα πρόβατα που ήδη β kh ρίσκονται στις ορεινές παραθεριστικές τους κατοικίες! Κι εμείς τα ακολουθούμε, νιώθοντας ότι βαδίζουμε στα χνάρια των παππούδων μας, αναλογιζόμενοι έναν τρόπο ζωής όπου άνθρωπος και φύση συνέπλεαν σε ένα ταξίδι επιβίωσης και συνέχισης της ζωής. Το ξανθό οροπέδιο διακρίνεται στο βάθος, είναι τα αλώνια που μας υποδέχονται στην είσοδο, με την Παναγία οικοδέσποινα στα δεξιά μας και το λόφο του Αγίου Κωνσταντίνου να μας χαιρετά από   αρισ...

  ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ : Στο χειμερινό χωριό  (αφιέρωμα στην ελιά και στα χειμερινά καταφύγια των κτηνοτρόφων)   Ώρα να ανηφορίσουμε προς το χειμερινό θέρετρο, ένα χωριουδάκι σφηνωμένο στους ορεινούς όγκους σε υψόμετρο 600μ. Εκεί μας περιμένει ένα άλλο οικογενειακό λημέρι, απομεινάρι της τουρκοκρατίας, που ο κάτοχος του ο μακρινός προπάππος μας, το είχε χτίσει. Ο δεύτερος σταθμός μας ορίζεται και πάλι από την ανάγκη των ελαιώνων αυτή τη φορά να ξεδιψάσουν. Βλέπετε είμαστε τουρίστες, περιοδεύοντες φυσιολάτρες, έτσι θα μας αποκαλούσαν σήμερα, που επισκεπτόμαστε τη φύση τους θερινούς μήνες γιατί νιώθουμε το πόσο έχει ανάγκη την παρουσία μας. Η διαμονή μας σύντομη και το κάλεσμα της ρίζας ηχεί στα σπλάχνα μας, ζητώντας την παρουσία μας. Εμείς, το νερό και τα δέντρα ζούμε παράλληλα, αφού ακόμα και τα βράδια με ένα φακό στο χέρι, διασχίζουμε τους ελαιώνες, καθώς τότε έρχεται η σειρά μας για το πότισμα. Μια σιωπηλή αλληλεγγύη στη διανομή του νερού, ένας άγραφος κανόνας στη μοιρασιά...

  ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ ( αφιέρωμα στην ελληνική γη των εσπεριδοειδών)   Ο παππούς, η γιαγιά και τα μικρά εγγόνια κατεβαίνουν από το λεωφορείο του ΚΤΕΛ στη δημοσιά. Ο παππούς με το ψάθινο καπελάκι και το ανοιχτόχρωμο κοστουμάκι με κρατά από το χέρι. Ακολουθούν η αδερφή μου με τη γιαγιά, που παρά τους κιρσούς, τα πόδια της έχουν πάρει φωτιά! Είναι ευτυχισμένη καθώς βαδίζουμε στο μονοπάτι για το κτήμα. Αγαπά τη γη της, μιλά συνεχώς για τη συγκομιδή, αφηγείται ιστορίες από τους παγετούς που έκαψαν κάποτε το κτήμα   και δακρύζει. Η ησυχία απόλυτη και οι φυλλωσιές των πανύψηλων δέντρων μας δροσίζουν με το αεράκι που ανακουφίζει καθώς έρχεται και φεύγει...Φτάνουμε στο κτήμα με τις πορτοκαλιές και τις λεμονιές που μας περιμένουν για να τις δροσίσουμε. Η δουλειά μας περιμένει και όλοι πρέπει να συμμετέχουμε. Ο παππούς τα δέντρα, η γιαγιά το φαγητό, εμείς στην καθαριότητα. Το σπιτάκι, ένα αγροτόσπιτο φρουρός και καταφύγιο για τους ιδιοκτήτες και τους εργάτες που το φροντίζουν όλο το χ...

  ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Γεννήθηκα σαν σήμερα ( 2 Ιουλίου 1969) στην Αθήνα. Σε ηλικία πέντε ετών, οι γονείς μου δημόσιοι υπάλληλοι διορίστηκαν στα Χανιά και όλη η παιδική μου ηλικία   είναι δεμένη με αυτή την πόλη. Τα καλοκαίρια βέβαια που με σημάδεψαν ήταν αυτά στο ορεινό χωριό   της μητέρας μου στα Ρούσκια όρη των Καλαβρύτων, της ορεινής Αχαΐας. Εκεί γιγαντώθηκε μέσα μου η έννοια της παράδοσης, εκεί γνώρισα την αρμονία της φύσης ( στάχυα, αμπέλια, πλατάνια, πηγές) και ήρθα σε επαφή με έναν τρόπο ζωής βαθιά παραδοσιακό μακριά από τα φώτα του πολιτισμού, κοντά σε ανθρώπους ζεστούς και άδολους. Η Αγία Λαύρα ,το Μέγα Σπήλαιο , τα πανηγύρια του δεκαπενταύγουστου με τη δύναμη του κλαρίνου δεν ξεχνιούνται. Ακολούθησαν τα δύσκολα χρόνια της εντατικής μελέτης, αλλά και η αγάπη για την Αθήνα που ήταν ένα όνειρο για μένα με τις ευκαιρίες που πρόσφερε. Το θέατρο υπήρξε ο μεγάλος μου έρωτας και για αυτό με την είσοδο μου στο πανεπιστήμιο (Ιστορικό Αρχαιολογικό Αθήνας) το 1987, αξέχ...

                                                               ΧΑΡΑΣΣΩ- ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ   Ήταν λίγο πριν το ΧΑΡΑΜΑ! Ο μελαμψός άνδρας με τα τραχιά   ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ, το γεμάτο ΧΑΡΑΚΙΕΣ σώμα από το μαστίγωμα, έτρεχε για να γλιτώσει από τους " ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ" της ευτυχίας του, τους βασανιστές του. Φτάνοντας ψηλά σε ένα ΧΑΡΑΚΙ, ένιωσε να αναπνέει τον αέρα της ελευθερίας, ενώ όσο ο ορίζοντας φωτίζονταν από τα χρώματα της ανατολής, τόσο οι εικόνες που είχαν ΧΑΡΑΧΘΕΙ στη μνήμη του, αδυνατούσαν και χλόμιαζαν, μπροστά στο όραμα ΧΑΡΑΞΗΣ μιας νέας ζωής!   Ήθελε να σβήσει με ένα ΧΑΡΑΚΑ   το θλιβερό παρελθόν σαν το ΧΑΡΑΚΤΗ που ξύνει τις πληγές μέχρι να ματώσουν και να αποκαλύψουν τη δύναμη του υλικού του, που δεν ήταν άλλο από την ψυχή του. Όχι δε θα ΠΕΡΙΧΑΡΑΚΩΝΟΝΤΑΝ πια   σε υποκλίσεις, εξευτελισμούς και θελήματα, δε ...