Η θλιβερή αποτίμηση και πίκρα μιας φιλολόγου

Πρόσφατα ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη συγγραφή εμπνευσμένη από τις ρίζες των λέξεων που πηγάζουν από τα αρχαία ελληνικά. Παράλληλα ένιωσα την ανάγκη να καταγράψω και μικρές λογοτεχνικές ιστορίες βιωματικού χαρακτήρα.

Από τη μια πλευρά χαίρομαι για τη θετική  ανταπόκριση φίλων και γνωστών αλλά από την άλλη πλευρά θλίβομαι καθώς οι περισσότεροι σύγχρονοι φιλόλογοι όντας εξειδικευμένοι και περιχαρακωμένοι σε έναν τομέα διδασκαλίας που προσαρμόζεται στις εκάστοτε εκπαιδευτικές επιταγές, είναι τυποποιημένοι στην παροχή της γνώσης και βαδίζουν κι αυτοί στα  μονοπάτια της εξειδίκευσης που  στεγνώνει τη γλώσσα, την ψυχή, τις συνειδήσεις. Και οι γονείς αυτό αναζητούν από το φιλόλογο, να μεταγγίσει  στις ψυχές των παιδιών αυτήν ακριβώς την τυπική  διαδικασία, τη διεκπεραιωτική πρόσληψη ιδεών που θα οδηγήσει τα παιδιά τους σε μια σχολή.

Ήρθε όμως η λογοτεχνία και έφερε με την εισαγωγή της στο μάθημα της έκθεσης τα " πάνω - κάτω"!  Παιδιά που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον γύρω από τη λογοτεχνία, γονείς που δε γνωρίζουν κανένα  ποιητή νομίζουν ότι έχουν δίπλα τους καθηγητές μηχανές και παιδιά κομπιούτερ.

Ας το καταλάβουμε όλοι μας ότι όσο οι κοινωνίες  θα είναι ανταγωνιστικές, χρησιμοθηρικές, βαθμοθηρικές και η εξειδίκευση του κάθε επιστημονικού τομέα θα θριαμβεύει, τόσο θα  στεγνώνει το πνεύμα, θα συρρικνώνεται η ψυχή, η φαντασία και οι γονείς θα είναι ευτυχισμένοι που το παιδί τους έγραψε άριστα στην πληροφορική με ένα χρόνο προετοιμασίας στις πανελλήνιες αλλά απέτυχε στην έκθεση με πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια!  Γιατί η έκθεση δεν είναι ούτε αριθμοί, ούτε τυποποιημένη σκέψη, αλλά ψυχή που πηγάζει από την αλήθεια του ανθρώπου, πνεύμα σφυρηλατημένο μέσα από το διάβασμα, απαιτεί χρόνο, ψάξιμο, ανησυχία, αναζήτηση του αιτίου και του αιτιατού και όχι την ταχύτητα και την επιφάνεια που οι περισσότεροι αναζητούν σήμερα.

Γι’ αυτό και η συγγραφή είναι λυτρωτική για μένα και επανατοποθετεί τη γλώσσα στη θέση που της αξίζει να βρίσκεται.

Πίνακας:   Morgan Weistling, Country Schoolhouse