Αφιερωμένο στον αλήστου μνήμης Τάσο Φουσέκη, έναν σπουδαίο νομικό και μαικήνα των τεχνών.
Το τηλέφωνο χτυπά επίμονα. Σε μια ώρα θα είσαι στο Τροκαντερό,
στο Παλαιό Φάληρο, με μία βαλίτσα. Απαιτείται ένδυμα απογευματινό κρουαζιέρας
και επίσημο βραδινό για συναυλία κλασικής μουσικής στην Επίδαυρο! Δεν μπορώ να
αρνηθώ σε μια τέτοια πρόταση, σκέφθηκα, και η απάντηση μονολεκτική,
διαπερνά την τηλεφωνική γραμμή με
αποφασιστικότητα: ΕΡΧΟΜΑΙ. Ήταν καλοκαίρι του 1993, όταν έφτασα ένα όμορφο
δειλινό στο λιμάνι όπου με περίμενε το κρουαζιερόπλοιο των λίγων προνομιούχων
για να μεταβούμε στην Επίδαυρο. Ο " Μαικήνας" μου δεν ήταν ο
πάμπλουτος Ρωμαίος διπλωμάτης, αλλά ο θείος μου, που μου πρόσφερε μία εμπειρία
ζωής ως το καλύτερο δώρο για το πτυχίο μου. Μπροστά μου θα έβλεπα τα ιερά
τέρατα της κλασικής μουσικής, Χοσέ Καρέρας, Μονσερά Καμπαγιέ, Λουτσιάνο
Παβαρότι, Πλάσιντο Ντομίνγκο, στον πιο λατρεμένο χώρο της ελληνικής τέχνης, στο θέατρο της αρχαίας
Επιδαύρου.
Οι σκέψεις αυτές αναδύονται διαβάζοντας στην εφημερίδα για
τη συναυλία της υψιφώνου Άννας Νετρέμπκο και του τενόρου Γιουσίφ Εϊβάζοφ στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Γυρίζω πίσω
και αναμοχλεύω μαγικούς ήχους, διθυραμβικά σχόλια, ατελείωτα χειροκροτήματα. Ζω
ένα όνειρο ή είναι πραγματικότητα; αναρωτιέμαι. Τέσσερις φωνές μας οδηγούν, η
τέχνη στην κορύφωση της κι εγώ είμαι ανάμεσα σε είδωλα του θεάτρου, της
μουσικής, περιτριγυρισμένη από τις μούσες που ήρθαν να απολαύσουν στα μαρμάρινα εδώλια ήχους που χαρισματικοί άνθρωποι διαχέουν στο
χώρο και καθηλώνουν το κοινό. Ένα γεύμα στο κρουαζιερόπλοιο σε μια όμορφη
ροτόντα ήρθε να κλείσει τη βραδιά και το ξημέρωμα βρισκόμουν και πάλι στη δική
μου πραγματικότητα.
Τελικά οι " Μαικήνες" στη ζωή μας είναι ελάχιστοι, έως ανύπαρκτοι.
Τυχεροί και ευτυχισμένοι όσοι τους γνώρισαν, για αυτό τους αξίζει η απόδοση
αιώνιας ευγνωμοσύνης!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου