ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (III)

 

ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ

Στο  καλοκαιρινό χωριό ( αφιέρωμα στο αμπέλι, στο σιτάρι, στους κτηνοτρόφους μετανάστες)

 

Το αγροτικό του βοσκού μας περιμένει νωρίς το χάραμα! Η πορεία μας συνεχίζεται σαν το σκηνοθέτη ενός τηλεοπτικού συνεργείου, όπου περιμένει αδηφάγος να ρουφήξει νέες εικόνες. Ο ορίζοντας χάνεται μέσα στους ορεινούς όγκους, ο δρόμος κακοτράχαλος κι εμείς σαν παιδιά διασκεδάζουμε ζώντας  τη δική μας περιπέτεια. Η φύση είναι και πάλι η πυξίδα μας καθώς μας καλούν τα  αμπέλια, τα στάχια, αλλά και τα πρόβατα που ήδη βkhρίσκονται στις ορεινές παραθεριστικές τους κατοικίες! Κι εμείς τα ακολουθούμε, νιώθοντας ότι βαδίζουμε στα χνάρια των παππούδων μας, αναλογιζόμενοι έναν τρόπο ζωής όπου άνθρωπος και φύση συνέπλεαν σε ένα ταξίδι επιβίωσης και συνέχισης της ζωής. Το ξανθό οροπέδιο διακρίνεται στο βάθος, είναι τα αλώνια που μας υποδέχονται στην είσοδο, με την Παναγία οικοδέσποινα στα δεξιά μας και το λόφο του Αγίου Κωνσταντίνου να μας χαιρετά από  αριστερά. Στο βάθος του κάδρου η Αγία Βαρβάρα και η γειτονιά μας με την επιβλητική, πετρόχτιστη κατοικία του προπάππου μας να δεσπόζει ήσυχη, αγέρωχη. Ο αέναος κύκλος των γενεών που οφείλουμε να αφουγκραζόμαστε.

Τώρα αρχίζει η ταινία που είναι καρφωμένη στα μύχια της ψυχής μας και μας συντροφεύει στο σήμερα. Είναι γιομάτη από τον παλμό του ελληνικού χωριού που κατοικείται μόνο το καλοκαίρι και οι μεθυσμένοι ταξιδιώτες δημιουργούν ένα παλίμψηστο μωσαϊκό από κουλτούρες, κοινωνικές και οικονομικές οντότητες που αναπνέουν φρέσκο βουνίσιο αέρα, συνυπάρχουν στο γλέντι της Παναγιάς, μέσα σε μια ξέφρενη διονυσιακή ατμόσφαιρα υπό τους ήχους του κλαρίνου, αναβιώνουν με αγάπη το παρελθόν δίχως ίχνος προγονοπληξίας, ευγνωμονώ τας τους βοσκούς που κρατούν  ζωντανά τα κύτταρα της ζωής μέχρι σήμερα.

Τρέξιμο μέσα στα αλώνια και στίφη από ακρίδες να  μας καταδιώκουν, απόγευμα στην Πέρα Βρύση με τυρί και ζυμωτό ψωμί, προσκύνημα στον Άγιο Κωνσταντίνο το ηλιοβασίλεμα, υποβρύχιο στην πλατεία, γλυκό βύσσινο, η θέα προς τα αλώνια από τη βεράντα μας , το δωμάτιο που κοιμόμαστε όλοι μαζί, παππούδες, γονείς, παιδιά γιατί η ατομικότητα του καθενός γίνεται ένα με αυτή του άλλου, εκεί που η αγάπη συμπλέει με το όνειρο και ο πυρήνας της ύπαρξής μας τραντάζεται. Δεν υπάρχει  στατικότητα εδώ, παρά τη γαλήνη που αποπνέει ο τόπος. Η επικοινωνία είναι άμεση, σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία, αυθόρμητη και η ζωή ενδεδυμένη με τη φυσική, αρχέγονη φορεσιά της, δίχως φτιασίδια, μάσκες και άλλα φτηνιάρικα λούσα. Μέσα σε αυτά τα χωριά γαλουχήθηκαν ολόκληρες  γενιές και σε αυτά οφείλουμε τον πυρήνα της ύπαρξής μας που δεν θα απεμπολήσουμε ποτέ και για κανέναν

Μητέρα, φύση  των ορέων, της αμπέλου και του σιταριού,  σαν τους ικέτες προσπέφτουμε στα πόδια σου και σε ευχαριστούμε!

Πίνακας: Summer Evening, Wheatfield With Setting Sun, Vincent van Gogh, 1888, Arles, Bouches-du-Rhône