ΤΟ ΕΚΠΤΩΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΚΑΙ Η ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

Πάντα ονειρευόμουνα να είμαι περιηγητής, σαν αυτούς των αρχών του 19ου αιώνα (Βύρωνας, Σατωβριάνδος) που έφτασαν στην καθημαγμένη  τότε χώρα μας και συνέβαλαν με τα φλογερά τους κηρύγματα στην μεταστροφή της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης υπέρ των Ελλήνων. Το να είσαι όμως ένας περιηγητής  των αρχών του 21ου αιώνα απέχει παρασάγγας από αυτόν των αρχών του 19ου αιώνα. Ειδικά μάλιστα  όταν χρειάζεσαι covid free pass, πρόσθετη υγειονομική κάλυψη λόγω πανδημίας και μάσκα υψηλής προστασίας για να κυκλοφορείς! Για δείτε λοιπόν καιρό που διάλεξε η χάρη μου να επισκεφθεί την πόλη του φωτός, τη Μέκκα των μουσείων, της γαστρονομίας, της αρωματοποιίας, το λίκνο της Γαλλικής επανάστασης.

Οι αναδρομικές περιγραφές που θα καταθέσω θα αναπαραστήσουν με αλήθεια και λιγότερη φαντασία εικόνες  μιας πόλης λαβωμένης από τον ιό, καθώς  η αραιή κίνηση στους δρόμους, η απουσία τουριστών, ο υποτονικός έως ανύπαρκτος παλμός της νυχτερινής ζωής είναι αδιάψευστοι μάρτυρες του γεγονότος. Η μόνη παραφωνία μέσα στο σκηνικό του απειλητικού ιού ήταν η αδημονία των Χριστουγέννων που δειλά δειλά αποκαλύπτονταν στις πλατείες, στις αγορές στα πρόσωπα των ανθρώπων.

Εγωιστικό, ίσως...Ένα Παρίσι δικό μου, όχι για να γνωρίσω κάθε του γωνιά αλλά για να νιώσω την αύρα του Σηκουάνα και να περπατήσω στις όχθες του, στα βήματα ενός παρελθόντος που απολαμβάνει του αμέριστου σεβασμού των Παριζιάνων και που δεν το προσπερνάς ατάραχος.

Το υπέροχο Λούβρο, ο επιβλητικά αγέρωχος λόφος της Μονμάρτης, τα Ηλύσια Πεδία, η γκαλερί Λαφαγιέτ, γνήσια πρέσβειρα του καταναλωτισμού και η λατρεμένη εβραϊκή συνοικία Μαραί, συνυφασμένη με τις τέχνες και την κομψή κατοικία του Βίκτωρος Ουγκώ, δεν ξεχνιούνται έτσι εύκολα...Ο ιός είχε απωθηθεί βαθιά μέσα στο υποσυνείδητο μου, κάθε φοβία ξορκιζόταν γιατί οι αισθήσεις είχαν χαλιναγωγήσει κάθε απειλή.

Η εκδρομή στη Νορμανδία, με τις Ονφλέρ και Ντοβίλ, τις όμορφες γαλλιδούλες του βορρά (παραθεριστικά θέρετρα) ήρθε ως επιστέγασμα του ταξιδιού μου. Συγκρατώ δύο ακόμη όμορφες στιγμές, το κρασάκι με φίλους βραδάκι στα Ηλύσια Πεδία και τον ευγενέστατο σερβιτόρο στο διάσημο καφέ της Όπερας "cafe de la paix" που με κέρασε ένα ωραιότατο τσάι!

Τελικά "ο τολμών νικά" και οι περιηγήσεις του καθενός όποια μορφή κι αν έχουν είναι τα καλύτερα φάρμακα απέναντι σε όλους τους ιούς της εποχής μας.

Πίνακας: Robert Ricart, 1948 | Paris painting