Μάρτης, το κρύο τσουχτερό. Ο παγωμένος αέρας εισχωρεί
απρόσκλητος παντού. Ψάχνω προστασία στα στενά σοκάκια του λιμανιού. Αποφεύγω το
ψύχος της θάλασσας ,τις ριπές του ανέμου Ακούω φασαρία παντού, βλέπω νεαρά
πρόσωπα ξένων, μαύρων λευκών να ξεχύνονται μέσα απ' τα στενά. Νιώθω το σφρίγος
της νεότητας τη λαχτάρα για ζωή. Αναζητώ τη ζεστασιά στο «Οινοποιείο του
Αποστολάκη» με τις ξύλινες βιτρίνες των λικέρ να με συντροφεύουν, τη μουσική
της Ρεμπούτσικα να διαχέεται στο χώρο. Δίπλα μου ένα ξανθό, όμορφο πλήθος αλαλάζον
με προσγειώνει στην πραγματικότητα. Είναι στρατιώτες νεαροί και νεαρές από το
αμερικανικό αεροπλανοφόρο. Τους παρακολουθώ, χάνομαι στις εκφράσεις τους, η
παρουσία τους αισθητή επισκιάζει τους υπόλοιπους θαμώνες. Δείχνουν ανέμελοι,
ευτυχισμένοι, είναι «οι μάγοι με τα δώρα» παρέχουν «προστασία». Μα είναι
παιδιά, αναρωτιέμαι...Έκαναν μια στάση στο λιμάνι, ενώθηκαν μαζί μας, οι
ανάγκες μας ταυτίστηκαν προσωρινά, οι καρδιές μας ίσως, οι στόχοι μας όχι. Θυμάμαι
την ταινία του Ηλία Καζάν 'το λιμάνι της αγωνίας' (1954).Ένα κύμα αγωνίας με
κατακλύζει για τις δυνάμεις του κακού που μετέρχονται αθώες υπάρξεις, τις
χειραγωγούν, τις εξαπατούν και σαν φιγούρες στο θέατρο σκιών τις εξαπολύουν σ'
όλα τα σημεία της γης. Θυμάμαι τη Μεσόγειο στο διάβα των αιώνων, τη ρωμαϊκή, τη
βυζαντινή, την ελληνιστική, και τα λιμάνια της, λιμάνια ειρήνης, αλλά και
πυριτιδαποθήκες πολέμου.
Καρχηδόνα, Μασσαλία, Αλεξάνδρεια, φίλες αγαπημένες,
σηκωθείτε, ελάτε μαζί μου σ' ένα μικρό κρητικό λιμάνι. Ελάτε να το
παρηγορήσετε, η παραμυθία σας βάλσαμο και ελπίδα. Εσείς ξέρετε καλύτερα....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου